Bo Babcia i Dziadek to prawdziwy skarb!

W ostatnim czasie nasze mieszkanie nawiedziło kilku gości, w tym Dziadkowie Amelki. Przyjechali do nas Rodzice Tatinka oraz mój Tata. Wyszli od nas bardzo szczęśliwi, bo w końcu mogli spędzić czas ze swoją wnuczką. Tydzień ich pobytu minął jednak bardzo szybko i teraz niestety zobaczymy się dopiero w sierpniu. Łez na pożegnanie nie było końca i pewnie jeszcze w samolocie troszkę się wzruszali. Zresztą i ja też. 

Miłość do wnuczka musi być niesamowicie mocna. Nie można jej porównać do żadnego innego uczucia i to właśnie było widać w każdym geście rodziców. Sądzę, że gdyby spędzili z Amelką jeszcze więcej czasu, byłaby ona bardzo rozpieszczoną dziewczynką ;)) Ale uważam jednak, że Dziadkowie wnoszą do życia dziecka wiele radości i z całą pewnością w szybszym tempie się ono rozwija.

Bardzo żałuję, że nie mamy tutaj w Paryżu choć jednej Babci blisko siebie. Byłoby wspaniale móc podrzucić Amelkę do niej i na przykład w tym czasie ogarnąć mieszkanie lub po prostu wypocząć. Wczoraj, gdy jechałam metrem by obejrzeć mieszkanie (z Tatinkiem byliśmy umówieni już na miejscu), tak bardzo wypoczęłam, bo mogłam sobie pozwolić na totalne wyłączenie się : jedyne na co zwracałam uwagę to przemijające stacje metra, by wiedzieć, gdzie wysiąść! ;)) Wspaniałe uczucie i tak ostatnio mi obce...

Choć na początku naszego życia w trójkę bardzo sobie ceniłam samodzielność, obecnie uważam, że Babcia z Dziadkiem są niezastąpieni. Bardzo chciałam nauczyć się opieki nad dzieckiem sama. Nie chciałam słuchać opinii Mamy tudzież Babci. Chciałam poznać Amelię jako Mama i nie bałam się jej od samego początku wykąpać czy podnieść na ręce. Myślę, że gdybym miała swoich rodziców blisko siebie, to jednak podświadomie bym się nimi wyręczała, bo tak byłoby mi wygodniej i wtedy też czułabym się pewniej, gdyby ktoś cały czas patrzył na to co robię... Kto wie jakby to było? Cieszę się, że te pierwsze chwile spędziliśmy  razem, w trójkę i wspólnie uczyliśmy się siebie nawzajem.

Teraz bardzo bym chciała być blisko dziadków, bo gołym okiem widać jak dużo ich obecność dała Amelce. To przy nich zaczęła tańczyć na nóżkach, zakładać sobie bransoletki i nawet się kłócić, gdy czegoś jej zabraniamy. Po całym dniu spędzonym z Amelką myślę, że moja kreatywność pod wieczór już się kończy, a przecież ona wciąż szaleje i potrzebuje nowych bodźców. 

Fajnie by było mieć Dziadków tuż za rogiem!

Będziemy bardzo tęsknić...