„Kwiaty na poddaszu” Virginia Cleo Andrews.

 „Nadzieję powinno się malować na żółto, kolorem słońca, które tak rzadko oglądaliśmy..."

„Kwiaty na poddaszu” zakwitły na mojej półce w styczniu zeszłego roku. Tym razem nie czytałam w internecie recenzji. Uwiodła mnie okładka tej książki, troszkę mroczna, troszkę zaczarowana, jak z jakiegoś thrilleru ...

A co spotkałam w środku? Książka napisana fajnym językiem, działająca na wyobraźnię. Autorka pozwoliła się wczuć w sytuację bohaterów do tego stopnia, że gdy odkładałam książkę na półkę nocną emocje wciąż jeszcze ze mną były! Za narrację w "Kwiatach na poddaszu" odpowiada dziewczynka o imieniu Cathy, jedna z czwórki rodzeństwa, których losy mamy okazję śledzić w tej książce.

Lektura ta opowiada o z pozoru szczęśliwiej rodzinie Dollangangerów. Ich sielankowe i pełne radości życie przerywa tragiczna wiadomość - ich ukochany mąż i ojciec zginął w wypadku samochodowym. Dzieci wraz z matką Corrine, zostają sami, bez perspektyw, z domem obciążonym hipoteką. Jedynym rozwiązaniem okazuje się przeprowadzka do wielkiej posiadłości dziadków. Dziadków, którzy z niewiadomych dla dzieci powodów wyrzekli się córki, a wnuczęta traktują jak najgorsze pomioty szatana, jak owoce grzechu. Corrine próbuje odzyskać utraconą miłość ojca. Wszystko wydaje zmierzać ku dobremu, ale na rozkaz babci, dzieci zostają zamknięte na poddaszu do czasu wyklarowania się sytuacji. 

Czytając losy rodziny Dollangangerów odnosiłam wrażenie, że jestem w najgorszym koszmarze, jaki można sobie wyobrazić. Mniej więcej w połowie książki akcja staje się bardzo kontrowersyjna, do dziś jestem pod wrażeniem pomysłu autorki. Żałuję, że nie mogę Wam więcej powiedzieć, ale nie chcę zdradzić reszty fabuły. Książka ta porusza, złości, przeraża i daje dużo do myślenia.

POLECAM !