Swój swego zawsze pozna ! ;)

We wczorajszy, okropnie deszczowy dzień wybraliśmy się mierzyć nasze wymarzone kalosze. Kto śledzi FB ten wie, że kupić nam się ich jeszcze nie udało, bo rozmiar 21 już niestety jest dla nas za mały! Większe natomiast przybędą dopiero w środę i i nie omieszkam po nie pobiec  w podskokach :). Ale to tak w skrócie, bo nie o tym miała być mowa. 

Po wizycie w sklepie pogoda wciąż nam nie dopisywała, więc ukryliśmy się w znanej nam już Café. 

Wnętrze tej restauracji wygląda bosko i pięknie, i zawsze gdy tam jestem mam wrażenie, że odpłynęłam gdzieś hen daleko, co najmniej do XXVI wieku ! 

Te piękne żyrandole, cudownie zdobiony sufit, krzesła i stoły niczym z muzeum ! . 

I tak oto w tych okolicznościach zamówiłam dla siebie Irish Café ( było to moje drugie Irish Café w Paryżu i wierzcie  mi, że tutaj na alkoholu do tej kawy to nie oszczędzają, oj nie ! ;) ). Do tego jeszcze coś słodkiego, co gorąco polecam - Mousse au Chocolat i tak oto deszczowe dni nie wyglądają już tak strasznie ! :)

Amelka zaś zaczytywała się w swej nowej książeczce "Robimisie" i przy okazji zaczęła zaczepiać Pana Kelnera. Pan Kelner mocno skupiony na swej pracy wydawał się nie zwracać uwagi na nas i ze świętobliwym spokojem i precyzją układał sztućce na pobliskich stolikach. Nie myśląc wiele skomentowałam to i wraz z Tatinkiem uznaliśmy, że nawet nie zwracamy uwagi na to, jak są ułożone sztućce w restauracji - ważne by były czyste, a Pan tak się stara... ;)). 

Kiedy już kończyliśmy konsumować nasze zamówienia, kelner wciąż się przy nas krzątał, bo a to donosił kieliszki,a  to serwetki... Amelce natomiast już zaczęło się nudzić, więc jeszcze bardziej próbowała przywołać kelnera do siebie. Z uśmiechem na ustach stwierdziłam na głos, że kelner jej się chyba spodobał, skoro tak oto go "zagaduje", i o ironio losu ! wspomniałam też, że wcale się jej nie dziwię, bo to w sumie całkiem przystojny chłopczyk jest ;). Tatinek na szczęście nie zwrócił na nasze pogaduchy uwagi, ale nastąpiła inna katastrofa :D

Po chwili podchodzi do nas ten sam obgadywany kelner i nas pyta : Przepraszam bardzo, czy Państwo są z Polski ? W mojej głowie padło natomiast : o mamo! on mówi po polsku !!!. Rumieńców i wypieków pewnie dostałam, bo raz, że obgadywałam jego pracę to jeszcze zdarzyło mi się wspomnieć, że całkiem nieźle się prezentuje. 

Chłopczyk okazał się być bardzo fajnym studentem amerykańskiej uczelni w Paryżu, dorabiającym sobie tutaj, w tej pięknej knajpce do czynszu. Jest tutaj dopiero od kilku miesięcy i od razu przyznał, że zostać tutaj nie zamierza, bo póki co nie do końca podoba mu się kultura francuska. Podczas tej naszej krótkiej wymiany zdań tak się zastanawiałam :  co by było, gdybym jednak jego pracy nie pochwaliła, a jego wizerunek zupełnie obraziła ? No co by było ? Kwas za kwasem !! Czasem chyba jednak muszę trzymać język za zębami ;)).

I tak sobie myślę, że człowiek jednak na tej emigracji tak zupełnie sam nie jest. Wystarczy się rozejrzeć wokół, czy też nawet wsłuchać w szum ulicy, a być może swój spotka swego i od razu zrobi się raźniej ! Po powrocie z Polski czuję się tutaj nieco samotna,  a jednak przecież tak nie musi być !:)