Wspominkowo - rocznicowo.

"Kilka dni później Chłopak zdał egzamin i już na następny dzień poszli razem do kina. On ubrany był w jej ulubiony sweter. Czuła, że zaczyna się rumienić w Jego obecności. Jeśli spytałby ją o czym był film, niestety musiałaby coś wymyślić, bo nie miała zielonego pojęcia... Przez cały film a potem spacer po nim czuła się jakoś tak magicznie, jak nigdy do tej pory".

Ten powyższy cytat, to fragment mojej notki z 15 maja - z dnia, który bardzo dużo znaczy w moim życiu. Jest to dzień mojej rocznicy i wiem, że o niej już było (dla przypomnienia, możecie zajrzeć TU). Ale chcę dziś do niej nawiązać, bo to od tej daty wszystko się zaczęło...

Ci z Was, którzy są już małżeństwem lub żyją w stałym związku wiedzą, że jedną z wielu wspaniałych cech małżeństwa są decyzje - zarówno te wspólnie podejmowane oraz te, nad którymi spędzamy ogromnie dużo czasu by dojść do ostatecznego konsensusu. I choć możemy się wtedy sprzeczać, do upadłego trwać przy swoim zdaniu, to w końcu któreś z nas ulega, bo przecież najważniejsze jest to, że jesteście ze sobą. Podobnie też było z naszym przyjazdem do Paryża, nie obyło się bez łez ( moich :P) i nie był to - wbrew pozorom - płacz ze szczęścia... Kiedy dowiedziałam się, że mam zostawić wszystko i wszystkich oraz pojechać hen w nieznane, wydawało mi się to nie do wykonania. 

Kiedy usłyszałam rozmowę Tatinka z jego szefem i padło hasło "Paryż" poszłam płakać do łazienki.  

Kiedy wydawało mi się, że już ochłonęłam, zrobiłam awanturę.

Kiedy na małą chwilę pogodziłam się z sytuacją, wykrzyczałam Tatinkowi, że niech sobie sam jedzie.

Kiedy usłyszałam, że kot leci z nami, usłyszałam, że ten kontrakt ma trwać około 3 lat (przecież to szmat czasu!)

Kiedy wszyscy mi zazdrościli tego wyjazdu, ja miałam zupełnie odmienne uczucia. 

Kiedy już zrezygnowałam z pracy, nie potrafiłam znaleźć sobie miejsca.

Kiedy w końcu pozostawiłam przyjaciół i rodzinę, płakałam dzień i noc.

Początkowo czas tak jakby wolno płynął. W maju 2011 przylecieliśmy do Paryża na kilka dni wybrać mieszkanie do wynajęcia. Chodziłam paryskimi ulicami ze spuszczoną głową  i rękami w pozycji zamkniętej (uczono mnie na zajęciach z psychologii, że jak ktoś tak stoi, to bez noża nie podchodź ;)). Na pierwszych zdjęciach stąd wcale się nie uśmiecham, a do tego jeszcze ten język! Nie wiedziałam co się wokół mnie dzieje, nie rozumiałam co do mnie mówią Ci Paryżanie. Dodatkowo tak się jakoś zawsze składało, że napotkani przeze mnie ludzie nie znali angielskiego... No więc jak tu miałam żyć?!

Kiedy już się wypakowaliśmy, a było to na początku czerwca 2011 roku, zaczęliśmy zwiedzać Paryż. Więcej miejsc oglądaliśmy w weekendy, bo ja bałam się - jeszcze wtedy ruszyć dalej od domu tylko we własnym towarzystwie... I teraz UWAGA : stał się cud!! To ja, wielka przeciwniczka tego wyjazdu i Paryża, stałam się jego wielkim fanem. Zachwytów nad tym miastem nie było końca i nadal nie ma, bo wciąż odkrywamy nowe miejsca. 

Jakoś sobie wspólnie dajemy tutaj radę. Nasz plan na pobyt tutaj został już zrealizowany w 100% ( no może w 50% ;). Jest z nami bowiem Amelia i to z nią - jak już wiecie spędzam te francuskie noce i dni. I owszem - mam dni zwątpienia. Tęsknię za realizacją samej siebie w życiu zawodowym, czy też ogarnia mnie nostalgia, gdy czytam,że ktoś z Was był na rodzinnym obiedzie i najadł się bigosu O_O (ostatnia opcja była kiedyś dla mnie niewyobrażalna- jak można tęsknić za objadaniem się i wysłuchiwaniem słów babci : jedz, jedz, bo mizernie wyglądasz ;)). jednak można - wierzcie mi ).
Na szczęście zdałam sobie sprawę, że przyjaciele i rodzina wciąż są blisko mnie. Może gdzieś dalej, może nie do końca na wyciągnięcie ręki, ale są. I to się nigdy nie zmieni!

Z tych wszystkich emocji zaczęłam pisać tego bloga. Chcę Wam pokazywać, co mnie tak urzekło we francuskim życiu i co spowodowało, że być może w końcu przestałam się bać zmian. Decyzję o przylocie tutaj uważam za jedną z najlepszych wyborów i trzymajcie kciuki, bym tym ostatnim zdaniem tego nie popsuła :).

 Dobrej nocy lub też już niedzieli, bo pewnie już dawno smacznie śpicie !! :)