Amelka - Picasso pod wieżą Eiffla ;)

Sezon piknikowy już dawno powinien być przez nas rozpoczęty, ale jak do tej pory pogoda płata nam straszne figle. Na palcach jednej ręki mogę wyliczyć ilość naszych dłuższych wypadów na kocyk, które udało mi się zrealizować :( Jak więc szczęśliwa byłam, kiedy w końcu zabrałam Amelkę pod wieżę Eiffla! Co prawda i stamtąd przegoniła nas ulewa, ale warto było spędzić tam choćby te dwie godziny!

Piknikowanie pod wieżą kojarzy mi się niezwykle miło. I owszem - pewnie tak się dzieje ze względu na klimat tego miejsca, ale jest jeszcze coś - o wiele dla mnie ważniejszego! Otóż 31 lipca 2011 roku wybraliśmy się wraz z Tatinkiem na "posiadujkę" pod wieżę Eiffla. Zabraliśmy ze sobą winko, bagietkę, moje ulubione pain au chocolat i rozkoszowaliśmy się widokiem symbolu Paryża. 

Był to wtedy bardzo upalny dzień, więc i mnóstwo innych osób piknikowało razem z nami. Wśród nich była też mała Francuzeczka (miała ok. 15 miesięcy). Podeszła do nas (a może "przyraczkowała" ? ) i pamiętam, że w swoim notesie rysowałam dla niej różne kwiatuszki i serduszka. Patrzyła na mnie brązowymi oczkami i jakoś wtedy bardzo mnie to wzruszyło. Pragnęłam już wtedy bowiem z całego serca mieć dzidziusia! Pamiętam jak bardzo wtedy przeżywałam, że jeszcze nie jestem Mamą, bo w moim przypadku ten instynkt spadł na mnie bez żadnej zapowiedzi. Po prostu stało się, a - jak już Wam kiedyś mówiłam - przyjazd do Paryża tylko to uczucie wzmocnił!

Jak się okazało dwa tygodnie później, już wtedy - 31 lipca 2011 roku byłam w ciąży z Amelią i nawet o tym nie wiedziałam!! Teraz to z nią siadam na kocu, to jej rysuję słoneczka i motylki.  Marzenia o córeczce się spełniły, a wraz z nimi Wieża Eiffla i cały Paryż stał się mi bardzo bliski.

 

Właśnie tym piknikiem rozpoczęłam Amelkowe zaznajamianie się z rysowaniem. Kredki najczęściej lądowały w jej buźce, ale mimo to udało się nam postawić także kilka kresek na kartce papieru ;)) Bo to jeszcze nie czas, by Picassem została, ale pierwsze próby za nami. Bawiłyśmy się przy tym rysowaniu niesamowicie - ja sama śmiałam się z siebie, bo talentu plastycznego u mnie za grosz nie ma, a Amelka piszczała radośnie na widok nowych "zabawek". Dziś kredki są u nas codziennością i Amelce coraz lepiej wychodzi ich trzymanie w rączkach. 

Podzielcie się drogie Mamy Waszymi doświadczeniami : kiedy dziecko samo chwyta kredkę i rysuje swoje pierwsze słoneczko?