Życie cudem jest.

Kto śledzi mojego facebooka ten wie, że właśnie dziś mija 15 miesięcy odkąd jesteśmy razem z naszą Żabuszką. Od jej narodzin cały świat nasz mały stanął na głowie i kiedy ktoś mnie pyta, co u nas słychać to pierwsze o czym myślę to nowe umiejętności Amelki, jej uząbkowany już uśmiech i jej ciągłe rozprawianie o tym, co się wokół nas dzieje. 

Bo teraz mówiąc wprost żyć mi nie daje - wciąż "Mama" i "Mama" :) Nawet otworzonej szuflady człowiek nie może zostawić, albo kubka po porannej kawie na stoliku, bo Amelka  - porządnisia wskazuje rączką, że tak przecież to wszystko nie powinno wyglądać ! :) I po chwili znowu słyszę : "Maamaaaaaa" !! I pokazuje, że chce się przytulić lub że spineczki na głowie wciąż grzecznie nosi ( a w tym temacie odnotowałyśmy znaczną poprawę i tylko wtedy, gdy jest zmęczona uparcie rozplątuje te swoje kucyki :).

Z Tatinkiem mieliśmy to ogromne szczęście, że jeszcze nie zdążyliśmy jeszcze tak naprawdę pomyśleć o dziecku, a już pojawiły się pierwsze mdłości (których to nawiasem mówiąc początkowo nie skojarzyłam z ciążą --> jakbym była nastolatką zupełnie :D ). Ciąża również przebiegała bardzo spokojnie i choć odczuwałam potworne zmęczenie, to każdej z nas życzę takiego jej przebiegu i potem szybkiego porodu. Amelka bowiem wyskoczyła w 3 godziny na ten świat i z całą pewnością nie mogę opowiadać Wam, jak to było mi podczas tego czasu źle i jak bardzo już nie chcę rodzić ! Z tego dnia nie pamiętam żadnego bólu, pamiętam jedynie, że miałam jakieś tam skurcze i twarz Tatinka, który je obserwował na monitorku. Nie powiem Wam na pewno, że poród to najgorsze, co mnie spotkało, bo to wcale najgorsze nie było. Gorzej wspominam anginę, którą przeszłam kilka lat temu lub na przykład sobotni ból głowy, bo tedy to miałam wrażenie, że już zejdę z tego świata.

  

Codziennie więc, po każdej przespanej nocy dziękuję Bogu za Amelkę. Za to, że jest zdrowa. Za to, że tak szybko przyszła na świat. Za to, że trafiłam na dobrego lekarza, mimo tej całej emigracji i totalnej nieznajomości języka w klinice daliśmy radę.  I wiem, że naprawdę jest za co dziękować, bo nie każdy ma to szczęście zostać rodzicem zdrowego maluszka... 

Gdyby tak się dało, gdybym tylko potrafiła spowodować, by każdy, kto zapragnie zostać rodzicem miał to ogromne szczęście, co my - zrobiłabym wszystko, ale to wszystko, by tak się stało. Niestety często w ostatnim czasie słyszę, że coraz więcej osób ma problemy z zajściem w ciążę, a leczenie farmakologiczne rezultatów nie przynosi. Chcę jednak wierzyć i muszę wierzyć, że każdy kto tylko zechce - zostanie rodzicem i dozna tego uczucia, które mnie tak bardzo rozpiera.

Nie mogę także patrzeć na to, co wciąż możemy zobaczyć w mediach. Aż mnie ponosi werbalnie i w czynach, kiedy słyszę, że kolejne dziecko zostało pobite przez rodziców, wyrzucone na śmietnik czy nie daj Boże - zostało znalezione gdzieś na strychu po wielu miesiącach od swojej śmierci ! Jak tacy ludzie mogą żyć ze świadomością swej brutalności !? W głowie mi się to nie mieści i często się pytam sama siebie : gdzież jest ta sprawiedliwość, która takich ludzi potrafi obdarować wielkim szczęściem, skoro oni nie są na to gotowi ? Wciąż jednak nie mam odpowiedzi na te pytania i pewnie nigdy nie uda mi się ich znaleźć...

Wspominając swoje dzieciństwo, nie mogę zapomnieć o tym, że moja mama na wszystkich filmach czy reportażach, w których głównym tematem była krzywda dziecka, płakała i wyzywała rodziców tych dzieci. Nie byłam w stanie tego pojąć - aż do teraz. Kiedy oglądam coś w TV i np. matka umiera, albo odchodzi w siną dal, bo chce być szczęśliwa, wyzywam los i nie mogę się pozbierać, po tym co zobaczyłam. To jest jakieś niepojęte, bo przecież to tylko film / program / fikcja... A jednak coś się w tej mojej matczynej głowie poprzestawiało...

I za jakiś czas to moja Amelka powie : "Weź mamo nie rób wiochy", kiedy to będę płakać wysyłając na kolonie czy na wycieczkę szkolną. To jest nieuniknione i coraz częściej zdaję sobie sprawę z upływu czasu. Patrzę na nią, gdy tuli swoją lalę lub kiedy karmi ją ugotowaną przez siebie zupą ;- )) i widzę siebie wpychającą jakieś mięso w buzię lalek (w niektórych lalkach pewnie jakieś pozostałości tego jedzenia jeszcze gdzieś są :D ).

Na koniec zdradzę Wam też pewien sekret. 

W kwietniu tego roku przyszła na świat malutka Kruszynka. Urodziła się w  27 tygodniu ciąży i przez ostatnie 3 miesiące była pod opieką lekarzy. Dziś jednak jest już w domku ze swoimi rodzicami piękna i zdrowiutka. Bardzo mocno wierzyłam, że to na pewno tak się skończy, bo nie mogło być inaczej ! Tym, którzy wiedzieli o narodzinach tej Kruszynki bardzo dziękuję za wsparcie  :*